سارا زمانی فر

دلبر نویسنده نگار فرهادی دکلمه سارا زمانی فر

روی امروزم یه خط قرمز می کشم
امروزم نیومدی
چندروز شد؟
یک… دو… سه…
دو ماه شد!
دوماهه که نیستی. حواست هست؟
این زمان لعنتی داره هی می گذره و می گذره ولی خبری ازت نیست
هی میرم توی پی ویت. ساعت ها زل می زنم به عکس پروفایلت
خوشحالی
توی عکس خوشحالی
اونی که کنارته ام خوشحاله
منم خوشحالم که خوشحالی
آدم وقتی یکیو دوست داشته باشه دیگه براش مهم نیست کنارشه یا نه. فقط می خواد خوشحال باشه.

که هستی
راستی اون جدیده مراقبته؟
مثل من کاپشنتو تنت می کنه تا سرما نخوری؟
مثل من دست می کشه توی ته ریش مردونه ات؟
مثل من هواتو داره؟
مثل من دوستت داره؟
حتما دوستت داره دیگه
شنیدم تو ام دوسش داری. خیلی بیشتر از من
خیلی بیشتر از همه
شنیدم شبا موهاشو شونه می کنی و واسش می بافی
شنیدم طاقت دیدن گریه هاشو نداری و همش می خندونیش
بعدشم با خنده هاش دلت ضعف میره
آره؟
ولی طاقت دیدن زجه زدنای منو داشتی؟
اشکالی نداره
فدای سرت!
آدم از کسی که میدونه دوسش نداره هیچ انتظاری نداره
ولی حق من این نبود…
جواب اون همه دوست داشتنت شکستن غرورم نبود
جواب اون همه دوست داشتنت یه جای خالی با یه عکس دونفره روی پروفایلت نبود
بخدا حقم نبود دلبر