دکلمه

توی من نویسنده هادی پورحسین دکلمه رویا پناهی

اکثر ما آدما توو لایه های پنهون ذهنمون یک تو داریم .
یک تو که خیلی دوسش داریم و اتفاقا دوست داریم همچنان برامون پنهون باقی بمونه .
حسش رو دوست داریم و با حالش حال میکنیم ، همیشه و همه جا با خودمون همراهش میکنیم ،

عینهو سایه مون تو روزهای آفتابی یا شبها زیر نور مهتاب .
رفیق تنهاییهامون هست و یار شبگردیها مون ، گاهی دست میندازیم دور گردنش میزنیم

به دل خیابون و تا شب باهاش قدم میزنیم بعضی وقتی ها هم دستشو میگیریم و میبریم

کنج یه کافه خلوت و یه اسپرسو دعوتش می کنیم و کنار هم دهانی تلخ میکنیم .
خیلی وقتها که هوس پاییز گردی تو دل آذر به سرمون میزنه یا خزیدن زیر چتر تا خیس نشیم از بارونِ مهر ،

باز جز همون تویِ دوست داشتنی کسی دیگه ای دم دستمون نیست . .
مثلا خود من بارها کنارش نشستم و خاطره بازی کردم از گذشته های دور تا گذشته های نه خیلی دور ،

بعضی وقتهام یه بلیط تأتر گرفتم و دو نفری رفتیم ردیف جلوی نشستیم و زل زدیم تو چشم بازیگر تا مثلا بهتر حس و حالِ بازیش رو درک کنیم .
خیلی وقتها هم که میخوام مثلا خاص تر بشه برام کنار تو یه هشتک میذارم تا بیشتر جلوه کنه و بیشتر به چشم بیاد .
قدر این تویِ درونمون رو بدونیم پا رو احساسش نذاریم اینقدر تو ذوقش نزنیم اینقدر سر این شاخه و اون شاخه رهاش نکنیم .

یه ذره دل بدیم بهش جای دوری نمیره حال اون که خوب باشه بی شک حال ما هم خوبه .

نویسنده هادی پورحسین

دکلمه رویا پناهی