شکنجه گر شاعر علی جوکار دکلمه میترا قلعه پور

گاهی دلم تنگ می شود
گاهی دل معصومم از غصه می میرد
گاهی دلم به آسمان دلت پر می کشد
تو بی رحمانه بالهای دلم را می شکنی
بی خبری که دلم چه درد می کشد

من در دریای دلت شناورم
مثل مرغی زخمی و پرپرم
نه تو می دانی ،
نه دل سنگدلت،
که من در چه حالی ام

از روزی که به تو قول دادم
چو کودکی حیران ،در پی تو آواره و سرگردانم
بر زمین خدا ،بی خدای تو ،می گردم
خدای تو می داند
من در چه حالی ام

انگار بی خیال ،به کنجی نشسته،
چشمان مهربانش را بسته،
نمی بیند که من در پی قطره ای مهرنگاهش،
تشنه و آواره ی شهر خیالی ام

ای فغان از درد عشقت
غول سکوتت را بشکن
مگر نمی دانی که من در پی کور سوی امیدی ام؟
کلبه ی دلم را روشن کن
به مشعل نگاهت،
بدان تا ابد ،از بی مهریت نالانم

به شکنجه ی پنهان دلم ،
با لبخند عسل فامت پایان ده
مگر نمی دانی
به خدا رسیده ،صدای نغمه های عاشقی ام؟

شاعر علی جوکار (آزاد اندیش)

دکلمه میترا قلعه پور

معرفی اثر استاد سیروس ارسطونژاد

تنظیم و میکس سایت دکلمه

بیشتر بخوانید