محمد دشتی

خدای پروانه ها نویسنده عاصی گوینده محمد دشتی

به نام خدای پروانه ها
می نویسم به نامی نامت و زیبایی یادت که همیشه در دل دارم…
مینویسمت روی برگی از کاغذم تا که آرام گیرد جان خسته و رنجورم…
سلام خدای خوبی های خوب, آفریدگارم…محبوبم
عزیز جانی که همیشه مرا خوانده ای تا تمام دردهایم را در آغوش تو از یاد ببرم…
میدانی که آرام میشوم وقتی که صدایم میزنی و ندایت را با قلبم میشنوم
قرار من و تو هر روز است, لحظه ای که جسم و جانم را پاکیزه میسازم تا به سمتت احرام ببندم
آرام میشوم آن لحظه که میگویم الرحمن الرحیم…

و میدانم که خدای من بسیار مهربان است و بخشنده
لحظه ای که در محضرت جز تو و خودم,
دیگری را حس نمیکنم و در برابر آن همه عظمت و شکوه فقط میتوانم که
پیشانی بر خاک آستانت بسایم و سجده کنم همه مهرت را…

مهربانم, به آغوشم میکشی با همه بدیها و زشتیهایم,
نوازشم میکنی و مرا غرق لطف و خجالت میسازی تا بفهمانیم معنی «بخوان مرا تا استجابتت کنم» را
معشوق ازلیم, رسم عاشقی ندانستم و به خطا رفتم,
اما تو هم عاشق بودی و هم معشوق…
هم مرا خواندی و هم به سمت خودت کشاندی…
کشاندی و من خیال کردم رسم عاشقی همین است,
همیشه بخواهم و تو را موظف بدانم که بدهی و تازه همچنان خودم را بنده تو نیز بنامم…

پروردگارم, میدانی قلبم را با چه پر میکنم که از یادت خالی میشود؟
گرمای مجذوب کننده حضورت را با چه متاعی مبادله می کنم که همیشه حس کودکی گم شده را دارم…؟!!!
گاهی که دلم به سمتت کشیده میشود,
گاهی که از همه جا رانده میشوم و فقط تو میمانی…
احساسی را تجربه میکنم که دست نیافتنیست…
جدا میکند مرا از زمینت این حس بی انتها…