مهری خوبان

کوچه آذر نویسنده علی سید صالحی گوینده مهری خوبان

اولِ کوچه آذر خونه‌ ش بود، همیشه وقتی قرار بود ببینمش یا می‌ دونست که دارم

میرم پیشش از پشت پنجره‌ چشم به راه رسیدنم بود،

همیشه هم می‌ دیدمش که با یه لباس گل‌گلی پشت پنجره داره نگاهم می‌کنه و لبخند میزنه
خیلی سال گذشته، از رفتنش.. از اون وقتی که کوچه آذر، من و اونو با هم می‌ دید …
امروز همین که بارون زد یادش افتادم، یاد خاطره‌هامون، دیوونه بودنامون،

یاد کوچه آذر که خیلی وقت بود دیگه حتی سمتشم نرفته بودم،

عذاب بود برام دیدن یه خونه‌ی کلنگی اول کوچه که دیگه شیشه‌ ای هم به پنجره‌ هاش نمونده بود، عذاب بود برام دیدن نبودنش، ..
وقتی اسمشو روی گوشیم دیدم باورم نمیشد، فکر کردم این توهم از محاسن پاییزه، وهم و خیاله…
دیوونه نشده بودم خودش بود که یادم افتاده بود، وقتی گفت الو صداشو نشناختم،

اونقدر تغییر کرده بود و صداش جا افتاده شده بود که یه لحظه به چشمام شک کردم نکنه اسمو اشتباه دیده باشم،

دوباره اسمشو نگاه کردم… واقعا خودش بود، اول گفتم: «بـلـ..»
ولی یاد قرارمون افتادم که غیر “جانم” نباید بگیم به هم، بله رو نصفه نیمه خوردمش و با چشمای بسته گفتم: «جانــم..»
صدای خنده‌ش از پشت تلفن مستم کرد، با خنده گفت: «خوبه، هنوزم یادته پس…»
زبونم بند اومده بود، لال بودم… به هزار زحمتی بود گفتم: «خودتی بی معرفت؟»

گفت: «خودمم بی‌ معرفتم توئی که از وقتی رفتم دیگه سراغی ازم نگرفتی.»
حالم عجیب بود زبونم به جای عقلم داشت از دلم دستور می‌گرفت؛ حرفش تموم نشده بود،

با ذوق گفتم: «خفه‌ شـــــــو، کــــجـــایی تو، برگشتــــی؟»
سکوت کرد.. اصلا تحمل سکوتشو نداشتم، انگار که ذوق کرده‌ باشه

از ذوق من چند ثانیه بعدش با همون لبخندی که توو صداش معلوم بود خیلی سریع گفت: