کتایون جوان

مترسک نویسنده فاطمه وطن دوست دکلمه کتایون جوان قهرمانلو

پا به پایت، قدم زنان،
شانه به شانه چه مسیر ها که فتح نکردیم در گندم زار عشق.
باد تندی, تو را برد و مرا انچنان میخ کوب رفتنت کرد که مترسک شدم!
دست در دست رویا داده بودم در دیروز های دور
می دوید هم پای من
بی مسیر در جاده ای بی انتها
گندم زار عشق ما خشکیدو
خوشه های رنگینش به زردی گرایید اما با
معجزه لبخند تو
خوشه های طلایی سربه خورشید سایید.

آه
چه دلبری می کردند کلاغ های سیاه
برای دزدیدن دلت
کجای قصه غلط بود
ایا باد خشمگین به عشقمان حسادت می کرد؟
جرمم چه بود؟
وای بر من
من نادان
رقاصه ای شدم برای معشوقه باد
باد خشمگین اما
مجال عاشقی به مانداد
وزید
وزید
وزید
وگردبادی شد به بدرقه ات
سوار شدی بر کولش
هم پای گردبادها
رفتی
ولی

ولی من…
چه خشکیده ام
پاهایم نزار و نا توان
گیر کرده ام بی جاو مکان
وسط گندم زاری برچیده
یادت هست کلاغ های دلبر را؟
سنگ هم امروز می گرید برحال دلم
حال ما نه !
تو خوشی با باد
و من…

من مترسک تنها
وسط گندم زاری برهوت
میخندم بی پروا

ولی
خنده ام غماگین و تلخ و فسرده
روزیست؟ ماهیست؟ سالیست؟
نمی دانم
چند وقت است که زندانی ام
لباس های پاره پاره ی ادوار
و کلاغ های بی رحم
بدن بی پناهم را درهرنشست زخمی می کنند
اشک هایم
شده اند معجزه قرن برای خارهای روییده بر پایم
گندم زار را نورانی میکنند
هر قطره اش سیلی, با برکتی ست
خوشه می دهند در دامن زمین
عشق هایی روزانه
ساعتانه
سالانه اما
اما نه
سالانه نه
این عشق ها ساعتی بیشتر لبخند سازی نمیکنند

اما
خاطره این ساعت ها
سال ها اشک می سازد…
کجایی معشوقه بادم…
با باد که هم قدم می شوی
هر ازگاهی نا پرهیزی کن
بیا به اطراف من
بیا و بگذر از تار و پود موهایم
اخ!
آخ که چقدر
هوس بودنت را کرده اند موهایم
بیا و دست نوازشی باش بر سر سرکشم
تنهایی بد امانشان را بریده
بیا
نزار خیانت کار شوند
جز تو ارامشی ندارند
بیا

نویسنده فاطمه وطن دوست

دکلمه کتایون جوان قهرمانلو

میکس حسن بلوچیان