دریایی شاعر فروغ فرخزاد دکلمه ساناز دست غیبی

يکروز بلند آفتابي
در آبي بيکران دريا
امواج ترا به من رساندند
امواج ترا بار تنها
چشمان تو رنگ آب بودند
آن دم که ترا در آب ديدم
در غربت آن جهان بی
شکل
گويی که ترا بخواب ديدم
از تو تا من سکوت و حيرت
از من تا تو نگاه و ترديد
ما را مي خواند مرغي از دور
مي خواند بباغ سبز خورشيد
در ما تب تند بوسه ميسوخت
ما تشنه خون شور بوديم
در زورق آبهای لرزان
بازيچه عطر و نور بوديم

می زد ‚ می زد درون دريا
از دلهره فرو کشيدن
امواج ‚ امواج نا شکيبا
در طغيان بهم رسيدن
دستانت را دراز کردي
چون جريان هاي بي سرانجام
لبهايت با سلام بوسه
ويران گشتند …
يک لحظه تمام آسمان را
در هاله اي از بلور ديدم
خود را و ترا و زندگي را
در دايره های نور ديدم
گويی که نسيم داغ دوزخ
پيچيده ميان گيسوانم
چون قطره اي از طلای سوزان
عشق تو چکيد بر لبانم
آنگاه ز دوردست دريا
امواج بسوی ما خزيدند
بی آنکه مرا بخويش آرند
آرام ترا فرو کشيدند
پنداشتم آن زمان که عطری
باز از گل خوابها تراويد
يا دست خيال
من تنت را
از مرمر آبها تراشيد
پنداشتم آن زمان که رازيست
در زاری و هايهای دريا
شايد که مرا بخويش می خواند
در غربت خود خدای دريا