دکلمه

پروانه ای به نام عرفان نویسنده فاطمه حبیبی دکلمه هدی غافلی

دیشب خواب دیدم
خواب پرواز …
همه جا روشن بود
و گرمای مطبوعی بالهایم را نوازش میکرد…
چشمهایم را بستم و بال زدم
وقتی به آغوشش رسیدم نوازشم کرد
اصلا زمینی نبود و من خدارا لمس کردم
صدای چک چک باران بیدارم کرد..
خودم را درون پیله تنهایی ام دیدم که هنوز پروانه نشده بودم…
تا بحال پروانه ها را دیده ای؟
لمسشان کرده ای؟
آنقدر لطیف و زیبا هستند که اگر دستت به بال شان بخورد دیگر نمیتوانند پرواز کنند
میدانی
من فکر میکنم
همه آدم ها پیله ای دورشان دارند
که باید روزی آن را بشکافند و به سوی روشنایی پرواز کنند
گاهی از این پیله کرمی بیرون می آید که توان هیچ کاری از او برنمی آیدو گاهی پروانه ای زیبا…
من باور دارم که خداوند بعضی آدم ها را پروانه آفرید
وقتی پروانه ها دسته جمعی به سوی خورشید پرواز میکنند منظره ای شگفت انگیز رخ میدهد که تمام موجودات به آن غبطه خواهند خورد…
عرفانِ عزیز خداوند مهربان است و مهربانی را دوست دارد و تو ازمهربان ترین مخلوقات خدایی…برایت دلی لبریز آرامش آرزو دارم.